Disco polo – gatunek muzyki popularnej, powstały w
Polsce w
latach 80. XX wieku. Pomysłodawcą nazwy, stworzonej na podobieństwo
Italo Disco (na początku lat 80. XX w.), był Sławomir Skręta, właściciel wytwórni płytowej
Blue Star z Reguł koło
Warszawy. Wcześniej używano zazwyczaj określenia "muzyka chodnikowa". Gatunek wywodzi się z muzyki ludowej, granej na weselach i zabawach przez specjalne zespoły z repertuarem piosenek ludowych i weselnych, przy czym zmianie uległy instrumenty: zamiast akustycznych –
elektroniczne, a w latach 80. także elektroniczne klawiszowe. W pierwszej połowie lat 90.
muzyka ta stała się zjawiskiem masowym, choć prawie nieobecnym w
mediach. Nagrywane poza oficjalnym obiegiem kasety i płyty kompaktowe osiągały ogromne nakłady. W połowie lat 90. disco polo znalazło miejsce w programach telewizyjnych (m.in. audycje
Disco Relax i
Disco Polo Live w Telewizji
Polsat). Przed wyborami prezydenckimi w
1995 roku zespoły disco polo angażowane były podczas kampanii wyborczej m.in.
Aleksandra Kwaśniewskiego i
Waldemara Pawlaka. Pod koniec
lat 90. XX wieku nastąpił przesyt tej muzyki i gwałtowny spadek sprzedaży
kaset i
płyt CD disco polo o ok. połowę, przy jednoczesnym wzroście zainteresowania polską muzyką
pop,
rock i
hip-hop oraz zagraniczną muzyką
hip-hop,
dance i
techno. Mniej więcej od roku
2005 obserwuje się ponowny wzrost zainteresowania tą muzyką, co objawia się m.in. coraz większą ilością koncertów granych przez wykonawców tego gatunku muzyki.
Disco polo spotykało się z ostrą krytyką ze strony zwolenników innych gatunków muzycznych, którzy zarzucali mu prymitywność muzyki, naiwność tekstów, niski poziom wykonawstwa i brak oryginalności (powielanie motywów i wzorów, czerpanych często z muzyki polskiej i zagranicznej lat 60. i 70. XX wieku). Krytyka ta nie wpływała jednak na popularność tej muzyki. W chwili obecnej postępuje profesjonalizacja disco polo, warstwa muzyczna i tekstowa uległa znacznej poprawie, a wykonawcy coraz częściej unikają śpiewania z
playbacku.
Tylko Disco Polo
